De tijd is gekomen; ik verlaat de Veilige Veste. Ik ben hier in een veilige opvang gezet om tot rust te komen, trauma’s te verwerken, mijn grenzen aan te geven en een toekomst op te bouwen. Tot hier en niet verder. Ik wil graag door en dingen doen die bij mijn leeftijd passen. Gewoon even normaal. Niet meer klakkeloos de maatstaven opvolgen die mij met de paplepel zijn ingegoten. Daarnaast wil ik ook niet blijven hangen in het verleden en dankbaar zijn voor het hebben van een eigen, autonome toekomst.
Het volgende gedicht heb ik in eerste instantie geschreven voor al mijn behandelaren, wellicht komen jullie het nog op kantoren in de Veilige Veste tegen… Hoe dan ook, dit gedicht is ook voor jullie.
Jij, die mijn blogs leest.
Jij, die werkt in een organisatie en luistert naar een ongehoorde stem.
Of jij, die hier woont en in een turbulente situatie verkeert. Het komt goed. Het is een vervelend proces, leg je niet neer bij voldoende, maar neem pas genoegen met goed. Het gaat om jouw leven, niet om het leven van een ander. Jij bent het waard om voor te vechten.
Heel erg bedankt voor alle luisterende oren en lieve reacties. Met gemengde gevoelens zeg ik voor de laatste keer: veel leesplezier!
Luisteren naar ongehoorde stemmen
Is soms erg complex,
Want voor ons is vertellen wat geks.
Ik hang niet graag de vuile was buiten,
Maar ik kan het niet alleen:
Wil je er samen doorheen?
Vertellen zijn wij niet gewend
Waardoor de drempel soms erg hoog is;
Een enorm hindernis.
Het is en blijft moeilijk,
Maar hier leren we praten
Met veel resultaten.
Opeens zijn er zoveel oren
Soms een lach en soms een traan,
Want soms is het nou eenmaal eenzaam.
Sommige dingen zijn voor geen taal geschikt.
Klinken in geen enkele taal ‘goed’,
Maar soms vergt het wat meer moed.
Deze dagen, weken, maanden
Betekenen veel in ons bestaan:
Hierna kan ik de wereld weer aan.
– Sahar
Sahar verblijft al enige tijd bij Fier en is een echte aanpakker: ze helpt waar ze maar kan. Vanwege de coronamaatregelen heeft ze meer vrije tijd en die wil ze nuttig besteden. Daarom besloot ze op eigen initiatief een blog bij te houden over het leven op de groep bij Fier.