Vorige week lukte het mij niet om te schrijven. Ik mocht intern verhuizen! 🙂 Toen ik het nieuws kreeg was ik een beetje overweldigd. Ik voelde blijheid en verdriet tegelijk. Blijheid omdat het een nieuwe stap is dichterbij mijn zelfstandigheid. En verdriet omdat ik het idee kreeg, iedereen (mijn groepsgenoten, begeleiders en bekende buren) los te laten.
Héél eerlijk? In mijn hoofd leek het groot en zwaar. Want om iedereen en al het bekende (inclusief mijn knusse kamer waar ik eindelijk gewend aan was), los te laten, leek me moeilijk. En toch dacht ik: in het proces waar ik nu in zit, voelt het ook echt tijd om de volgende stap te zetten. Met deze twee gevoelens was ik vijf dagen aan het worstelen totdat ik verhuisd was en mijn nieuwe kamer ingedeeld had. Poeh, wat een drama in mijn hoofd. Daar waar ik eerst angst en verdriet voelde om alleen te zijn, voelde ik mij nu fijn, veilig en vertrouwd.
Eén van de mooiste inzichten die ik de afgelopen maand bevestigd heb gekregen en echt heb belééfd is: alles wat je nodig hebt, zit al in jou. Wanneer je ergens in gelooft of iets héél graag wil, echt héél graag, en je doet hard je best om het te bereiken, dan zal je versteld staan van wat je allemaal bezit aan kwaliteiten, vaardigheden en talenten. Op bijna al mijn vragen zegt mijn mentor al vijf maanden ‘gewoon DOEN’. Ja maar… ‘gewoon DOEN Amira’, zegt ze dan. Ik vond dat te “makkelijk” en ging in het begin nóg meer in mijn hoofd zitten. Resultaat? Heel lang piekeren en weinig tot actie kunnen komen. En later ook nog mezelf op de kop geven en vol frustratie zitten waardoor ik niet tot verandering kwam.
Loslaten is eigenlijk anders leren vasthouden. Mensen die mij pijn en onrecht hebben aangedaan, of mensen die dierbaar voor mij zijn, maar niet meer in mijn leven kunnen zijn, houd ik op een andere manier vast. Hoe? Door mij steeds meer te focussen op mijn toekomst en mijn persoonlijke groei. Want hoe dichter ik bij mezelf kom, hoe krachtiger ik mij voel en hoe bewuster ik durf te kiezen wie ik toelaat in mijn leven.
Ik leer élke dag en blijf mijn leven lang leren. Ik vind het prachtig om het groeiproces bij anderen te zien. En ik ben aan het leren dat ook míjn groeiproces prachtig is. Dat het goed genoeg is. Precies goed zoals het is. Iedereen bewandelt zijn levenspad op een eigen tempo en manier. En geen enkel leven is hetzelfde. Stoppen met vergelijken, en focussen op mijn eigen proces geeft mij echt een gevoel van opluchting, verlichting en bevrijding. Het hoeft niet meer sneller, beter, harder, anders. Het is precies goed zoals het is. Gevoel kunnen we niet forceren. Zolang ik blijf reflecteren en om feedback blijf vragen, blijf ik groeien. Met vallen en opstaan. En kom ik steeds dichter bij de puurste vorm van mijn Zijn.
Wat heb jij deze maand geleerd? En hoe laat jij los?
Liefs, Amira
Amira is een jonge vrouw en cliënt bij Fier. De komende tijd houdt ze een blog bij voor ons. Door haar gedachten en gevoelens op papier te zetten neemt ze ons mee in haar leven: wat houdt haar allemaal bezig en hoe gaat ze hiermee om?
