Toen ik 10 jaar geleden bij Fier terecht kwam was er niemand die dacht dat ik ooit mijn “shit together” zou krijgen. Ik was in de problemen gekomen en via mijn reclasseringsambtenaar was ik bij Fier terechtgekomen. Ik wilde niet, niet in Friesland en niet nog een instelling. Ik was mij ook bewust dat dit wel eens mijn laatste kans kon zijn. Fier bestond nog niet heel lang en niemand kon zich voorstellen tot wat het zich zou uitbreiden.
Mijn opa reed mij van Den Haag naar Friesland. Onderweg lachten we om de naam van Sexbierum. Eenmaal aangenomen hadden we een intake met de destijdse teamleader van Metta. Het gesprek verliep niet goed. Het ging zelfs behoorlijk slecht. Toch besloot hij mij aan te nemen.
Ik trok bij Fier in. Ik was 18 en niet gewend aan de maatschappij omdat ik daar nooit echt deel aan had genomen. Eerst woonde ik in tehuizen en daarna, vanaf mijn 15de, op mijzelf. Ik had veel verkeerde mensen om mij heen en kon eigenlijk helemaal niet zo goed met “gewone mensen” overweg.
Het liep dan ook lastig bij Fier, ik verzette mij tegen alles. Ik schold en schreeuwde. Achteraf hoorde ik dat de meeste mensen dachten dat ik het geen week uit zou houden. Ik liep ook weg.
Toen ik iets meer dan een jaar bij Metta woonde, liep ik weg. Dat mocht niet en als je het toch deed, dan mocht je niet meer terugkomen. Dus toen de buitenlucht mij weer tot rust had gebracht, liep ik terug om mijn spullen te halen. Daar werd ik ontvangen door een van de begeleiders. Ik verwachtte een hoop narigheid, maar ze wachtte mij op halverwege de trap en gaf me een knuffel, hield me vast. Ik voelde een gevoel dat ik niet kende, ik barstte in tranen uit en stortte in op de trap.
Dat had het einde van mijn verhaal bij Fier moeten zijn maar het werd het begin van mijn nieuwe leven. Vanaf dat moment ging ik voor een beter leven. Het is ontzettend zwaar geweest, de therapie, mensen achter mij laten, nieuwe vriendschappen beginnen, een nieuwe ik beginnen.
Het was alles behalve makkelijk en het was een constant “twee stappen naar voren en een achteruit”. Mijn school had gelukkig, mede dankzij Fier, begrip voor de situatie en in 2016 studeerde ik eindelijk af. Ik had wel een indruk achtergelaten op school, een positieve, want ik had mijn stem laten horen via de studentenraad, die mijn andere manier van denken goed kon gebruiken. De directrice kwam zelfs bij mijn afstuderen kijken.
Vanaf daar is het, met soms tegenslagen, alleen maar beter gegaan. Na een hoop rotbaantjes en verkeerd gelopen relaties ben ik nu waar en wie ik wil zijn in het leven. Ik woon in Engeland, werk in accounting en heb sinds twee jaar een relatie met mijn partner met wie ik sinds drie maand samenwoon. Ik heb ervoor een jaar in Ierland gewoond. Ik werk om mijn reizen en tattoos te betalen en beetje bij beetje raak ik ingekleurd en zie ik de wereld.
De reden dat ik dit verhaal met jullie wil delen is dat ik wil dat jullie weten dat van hoe ver je ook moet komen, je dit kunt. Ook al voelt het niet altijd zo, ook al wil je opgeven, kun je niet meer, is alles te veel, je kunt dit. Ooit wordt het beter, echt waar.
Marjory Jager
