Binnenkomen bij de Veilige Veste voelt een beetje als thuiskomen, een gevoel van herkenning. Ook ik draag een flinke rugzak met mij mee. Mijn wieg stond In Istanbul en daar beleefde ik een jeugd die niet makkelijk was. Armoede, misbruik, en dat alles binnen een door mannen gedomineerde omgeving. Maar ik ben slim en ik kon goed leren en dat was mijn redding.
Op mijn 25ste werd ik verliefd op een Nederlander en een jaar later stond ik met twee koffers op Schiphol. In Nederland ben ik heel hard gaan werken aan mijn carrière en op het laatst was ik CFO bij Brunel, een beursgenoteerd, internationaal bedrijf. Toch was deze carrière niet genoeg voor mij. Ik wilde meer impact maken en ben toen mijn eigen bedrijf begonnen. Ik heb ervoor gepleit en gezorgd dat meer vrouwen zichtbaar werden voor de topposities in het bedrijfsleven. Vaak kreeg ik in mijn gesprekken met CEO’s daarover antwoorden als: “Maar we hebben al een vrouw.” Of: “In ons MT zitten weliswaar mannen, maar een aantal daarvan heeft ook hele vrouwelijke eigenschappen hoor.”
Een goede kennis introduceerde mij bij Fier. Ik werd meteen geraakt door de werkwijze, de mensen, het concept, de herkenning en de erkenning; ook van mijn eigen verdriet en trauma. Eigenlijk ben ik sinds dat moment verliefd op Fier. Het is zo belangrijk om aan de prachtige jonge mensen mee te geven: wat je hebt meegemaakt is niet wie je bent, het definieert je niet. Het is iets dat jou is overkomen, maar je bent zoveel meer dan dat.
Ik kom regelmatig naar de Veilige Veste om met de meiden in de opvang te kletsen. Voordat ik naar Fier ga bereid ik me daar emotioneel op voor. Dan spreek ik andere lagen van mezelf aan, lagen die in het dagelijks leven minder aanwezig zijn. Voor mij is het heel zwaar, omdat ik weer stilsta bij hoe ik me voelde als klein meisje: moederziel alleen. Ik werd ernstig misbruikt en er was helemaal niemand die voor mij opkwam, die mij in bescherming nam. Dat gevoel is zo overweldigend en pijnlijk, maar dat gevoel mag er zijn en moet de ruimte krijgen.
Als ik bij de Veilige Veste ben, praat ik met meiden, luister naar ze, deel mijn verhaal met ze. Dan ben ik niet de succesvolle zakenvrouw, maar ben ik weer dat beschadigde meisje waar niemand naar omkeek. De gesprekken zijn rauw, eerlijk, puur en heftig. Het gebeurt regelmatig dat we even pauze moeten nemen. Maar ik geef de meiden ook perspectief: ook na een slechte start van je leven kun je er iets van maken!
Het zijn helende gesprekken. Voor de meiden bij Fier, maar ook voor mijzelf. Daar in die kamer voelen we ons gezien, gehoord, gekend. We zijn niet alleen.
Bercan Günel, commissaris/executive coach/director, zet zich al jaren vrijwillig in voor de cliënten van Fier als coach en ervaringsdeskundige.