‘Ik was nog maar zes jaar oud toen ik op een dag mijn moeder vond in de gang. Ze lag in een plas bloed op de grond. Hoe klein ik ook was, ik wist direct wat ik moest doen. In paniek belde ik 112. Daar hadden ze direct in de gaten dat het mis was en ze stuurden een ambulance naar ons toe. Mijn moeder werd meegenomen, ze bleek een miskraam te hebben gehad. Als ik een paar minuten later bij haar was gekomen, was ze er nu niet meer geweest.
Aan die gebeurtenis hield ik een trauma over. Een goed trauma noem ik het, omdat ik er mijn moeder mee geholpen heb. Maar ik ben natuurlijk niet blij dat het gebeurd is. Later in mijn leven kwamen er nog veel meer trauma’s bij. In het bos achter de manege waar ik meerdere keren per week bij mijn verzorgpony kwam, gebeurden vreselijke dingen. De manege was een onveilige plek voor mij, waar mijn foute vrienden me wisten te vinden. Daardoor moest ik stoppen met paardrijden. Ik mis het wel hoor. Het paardrijden was een goede manier om mijn hoofd leeg te maken.
Nu woon ik bij Fier. Hier werk ik aan mijn trauma’s. En ik leer hoe ik weerbaarder word. Waar ik het meest trots op ben? Dat ik nu eerlijk kan zijn over mijn trauma’s. Eerder sloot ik me altijd af, wilde ik mijn emoties niet laten zien. Maar nu heb ik geleerd dat ik het niet alleen hoef te doen. Samen sta je sterker. Ik ben ook trots dat het nu zo goed gaat op school. Eerst haalde ik alleen maar enen, tweeën en drieën. Sinds ik hier bij Fier naar school ga, heb ik nog geen onvoldoende gehaald! Daar ben ik echt super trots op. Ik doe erg mijn best, want later wil ik graag kraamverzorgster worden. Ouders helpen, dat lijkt me heel mooi werk.’
Chanel (13) is cliënt bij Fier.
