‘Gek genoeg heeft het werken hier raakvlakken met het vliegen. Ik heb 23 jaar lang gevlogen als stewardess. Het gaat natuurlijk allebei om mensenwerk. En de landen waar sommige meiden vandaan komen, daar ben ik geweest. Ik weet dus hoe het er in bepaalde landen aan toe gaat. Dat schept een band. Er zijn ook verschillen hoor. Het vliegen verliep altijd heel gestructureerd. Personeel aan boord, passagiers aan boord, opstijgen, een maaltijd serveren en weer landen. Maar toen ik hier kwam werken, gebeurden er ineens vijfhonderd dingen tegelijk. Of ik daarvan schrok? Dat viel wel wat mee, ik was vooral verbaasd.
Ik kan me mijn eerste dag bij Fier nog goed herinneren. Ik kwam rond 12 uur ’s middags binnenwandelen op de groep. Ik kon meteen aanschuiven voor de lunch. De meiden hebben zich aan me voorgesteld, en ik mezelf aan hen. Een aantal meiden keek me aan en vroeg zich hardop af: ‘Jij bent stewardess geweest, en je gaat ons nu vertellen dat je dít liever doet dan vliegen? Dan ben je gek!’ Toen ik ze uitlegde dat ik het juist zo stoer vind dat ze hier verblijven om aan een betere toekomst te werken, snapten ze dat ook wel weer. Ik was ook toe aan meer diepgang in mijn werk.
Met het vliegen was ik jarenlang veel regels en structuur gewend. In een vliegtuig moet alles heel duidelijk zijn. Als er iets misgaat, kun je vanuit de lucht niet zomaar een ambulance bellen of de brandweer laten komen. Alles moet duidelijk vastgelegd zijn in regels en protocollen.
Bij Fier is juíst maatwerk nodig. Je kunt alles wel vastleggen in regels, maar het is niet voor iedereen een goed idee om op dag tien naar de stad te mogen. Ik kan inmiddels dus ook wel inzien dat het juist mooi is dat er ruimte bestaat om passende beslissingen te maken. En dat is ook wel logisch, het gaat hier immers om mensen. Begrijp me niet verkeerd: in het vliegtuig werk je ook met mensen, maar daar houd je je aan veel strakkere protocollen. Dat werkt hier niet, er is ruimte nodig om beslissingen op maat te maken.’
Désirée is groepsbehandelaar bij Fier.
