‘Mijn ouders zijn gescheiden toen ik heel jong was. Mijn twee grote zussen en ik gingen om het weekend naar onze vader. Dat was niet altijd even leuk. En veilig al helemaal niet. Mijn vader had veel ruzie in zijn nieuwe relatie. Hij hield van gokken en van een drankje. En hij stapte zonder enig probleem met zijn zatte kop én zijn kinderen in de auto.
Toen ik 7 jaar was, is dat contact gestopt. Mijn zussen hadden thuis aan mijn moeder verteld dat het echt niet meer kon. Ik ben hem jaren later nog één keer tegengekomen, maar toen herkende hij me niet. Hij is intussen overleden. Dat hoofdstuk is afgesloten. Behalve dat ik door de gebeurtenissen bij mijn vader wel altijd de controle wil houden.
Ik drink heel weinig alcohol, ik ben maar één keer naar het casino geweest en ik let altijd extra op de veiligheid van kinderen. Op die van al mijn kinderen. Mijn twee kleine kinderen thuis en mijn grote kinderen bij Gaja. Als de meiden bij Gaja een vriendje krijgen, zeg ik dat ook altijd. Ik ben je moeder niet maar ik voel me wel zo; ik wil weten met wie je omgaat.
Ze gaan overdag naar school, naar hun werk of naar hun stage; daarnaast hebben ze therapie. En dat is vaak zwaar voor ze. Ik zie ze soms gebroken terugkomen. Om dat hele verleden weer te moeten doormaken. En dat ze soms zo’n laag zelfbeeld hebben. Dat doet mij pijn. Dan zeg ik: ik zou zo graag dat jullie vanuit mijn schoenen naar jezelf konden kijken. Dan zou je zoveel moois zien.
Mijn moeder is lief, altijd lief geweest. Van haar heb ik dat warme hart. Maar mijn moeder hield haar mond om de lieve vrede, en zo ben ik niet. Ik geef mijn mening. En ik ben een koppige doorzetter. Ze zeiden tegen mij: jij komt uit een familie van handarbeiders, denk nou niet dat je meer kan dan dat. En dat werkt tegenovergesteld, dan ga ik er juist voor en haal ik dat HBO-diploma en laat ik zien wat ik wél kan.
Vaak houden de meiden wel contact. Ook nadat ze verhuisd zijn weten ze me echt wel te vinden. En dat is mooi, want ik zeg ook altijd tegen de meiden: het leven is als een treinreis, mensen stappen bij je in en stappen bij je uit. Maar ik vind het fijn om voor jou meer te zijn dan een toevallige voorbijganger.’
Kimberly (32) is teamleider van de groep Gaja in Capelle aan den IJssel.
