Het verhaal van Kira

Foto van Kira

‘Het is februari en in Bulgarije is het nu 17 graden. Er is daar zon. Nederland is te koud. En er zijn hier veel regels. Als ik na het schilderen van het plafond mijn verfkwast wil weggooien of het matras weggooi, kan ik het niet op straat zetten. Ik moet wachten tot vuilnisdag en alles scheiden. In Bulgarije stond aan het einde van de straat een grote container. Maar regels zijn goed, dingen zijn gestructureerd. En ondanks de kou komen mensen naar Nederland. Mensen verlaten zelfs Curaçao, en daar is zon! 

Ik was 19 jaar toen ik Bulgarije verliet. We stapten in de bus. Op de luchthaven heb je grenscontrole. Niet op de weg. Bulgarije was toen nog niet bij de Europese Unie. Mijn dromen? Ik heb er vijf. Eén: een baan hebben. Twee: om gelukkig gescheiden te blijven. Drie: een kind krijgen. En nummer vier en vijf, die veranderen. Toen ik jong was wilde ik stewardess worden. Of een verpleegkundige. Ik was goed in biologie. Ik wilde reizen. Ik ben gelukkig gescheiden. Kreeg ik hoofdpijn van hem? Nee, dat woord is te klein, het was groter dan dat. Hij sloeg me niet of zo. Maar ik was herboren na de scheiding.
 
Toen de coronacrisis begon, gingen de bordelen dicht. Ik wist niet wat ik moest doen. Ons normaal is niet jullie normaal. Ik wist niet hoe ik moest veranderen. Ik spreek geen Nederlands. De maatschappelijk werkers hielpen me bij het aanvragen van een uitkering. Het was weinig geld, maar nu zie ik dat ik met weinig geld kan leven. Ik heb niet veel nodig, goedkope spullen zijn oké.
 
Op het moment dat de lockdown voorbij was en de bordelen weer open gingen, was ik er klaar voor. Maar toen het zover was moest ik huilen. Ik wist: het is tijd voor verandering. Toen ik werkte wist ik dat ik minstens drie mannen nodig had. Om de kamer te betalen, voor de huur, voor eten. En dan heb ik nog geen geld voor mezelf. Ik heb dus minstens vier mannen nodig voordat ik iets verdien. De coronacrisis deed me inzien dat ik dát niet hoef te doen om geld te kunnen hebben.
 
Nu fiets ik, dat maakt me vrolijk. In het begin was het een beetje eng, vooral op de rotonde. Fietsen in de zon en naar het grote park gaan, daar word ik blij van.’

Kira (37) is cliënt van Fier.

Deel dit artikel: