Het verhaal van Margriet

Foto van Margriet

‘Waar ik blij van word? Buiten zijn, met mijn handen werken, mooie dingen maken met de groeikracht van de natuur. De wind door je haren, de zon op je huid, de ontdekkingstocht naar vogels, bloemen en planten. De natuur stelt je nooit teleur, daar waar mensen dat soms wel kunnen doen. In het verleden ben ik vaak het vertrouwen in mensen kwijtgeraakt, waardoor ik contact maken met vreemden maar moeilijk vond. Ik had gedacht dat ik altijd zo zou blijven, maar het werk in de tuin van Fier heeft me veranderd. Hier ben ik het gewoon gaan doen, verbinding maken met de ander. En dan vooral met de cliënten die me in de tuin helpen. Door hen weet ik dat je over en weer energie van elkaar kunt krijgen. 

Vroeger dacht ik: wie zit er op mij te wachten? Maar ik heb gemerkt dat ik iets te geven heb: mijn kennis van de natuur. Zoals mijn moeder vroeger met mij naar een sneeuwklokje keek, kan ik dat nu doen met cliënten. Ik kan wat vertellen over klimaatverandering, of ze leren wat de functie is van bepaalde beestjes. Mooi is dat cliënten bij mij vaak dingen voor het eerst doen: met een accuboormachine een nestkastje in elkaar schroeven, een boom planten… Vooraf zeggen ze vaak: “dat kan ik toch niet”, maar als ze dan bezig zijn, lukt het toch.
 
Ik ben in staat cliënten mee te nemen naar een andere wereld. De wereld van buiten, van de seizoenen en de elementen. Bij mij is er even geen kamertje, geen therapie. We praten zelden over wat ze hebben meegemaakt, maar ik merk het direct als ze ergens mee zitten. Dan willen ze het liefst gelijk weer weg. Laatst zei een meisje tegen me: “Ik geloof niet dat het wat wordt vanmiddag”. Ik nam haar mee de tuin in. Kom, even een stukje wandelen. Heel intuïtief ben ik toen gaan vertellen – over waar we mee bezig waren, over wat er groeit en bloeit, over wat zij zelf had bijgedragen. Ze is de hele middag gebleven. Zoiets maakt mijn werk hier de moeite waard. Laatst kwam er een jongen, helemaal verkrampt en afgesloten. Ga maar even diertjes zoeken, zei ik. Vijf minuten later was het goed. De tuin geeft een andere focus, afleiding; hij werkt helend. Nog een les die deze tuin me heeft geleerd is dat het niet alleen gaat om hoe mooi de tuin is, maar vooral om wat erin gebeurt en met wie.’
 
Margriet (51) is hovenier en leermeester in de tuin van Fier.

Deel dit artikel: