‘Ze wilde zelf naar Fier, mijn dochter. Ze wist dat ze iets moest doen, iets radicaals. Ik wist dat ook. We konden niet meer verder. Maar of ik vertrouwen had in Fier? Nee. Ik haalde geen vertrouwen uit het kennismakingsgesprek en niet uit de latere online gesprekken. Ik vond het verschrikkelijk om mijn dochter los te laten en was bang dat het misbruik door zou gaan. Mijn vertrouwen was verpulverd. Ik had inmiddels geleerd om te wantrouwen. En zo kwam het dat ik toen ik mijn dochter wegbracht, haar twintig euro gaf voor als ze zou moeten vluchten van Fier.
Maar al voordat de individuele therapieën begonnen ontstond er een kentering. Twee maanden na haar aankomst op Fier, haalde ik haar op voor een eerste weekend thuis. Een rit van dik anderhalf uur vloog voorbij door alles wat ze te vertellen had! In plaats van een kind dat op alles ‘prima’ antwoordt, zat er een levendige jonge meid naast me. Pas na drie maanden begonnen de individuele therapieën die de trauma’s bespreekbaar en hanteerbaar maakten.
Ik heb steeds ervaren dat de begeleidsters haar zagen als een gezond kind met nare ervaringen. Zij spiegelden haar 24/7 en vroegen telkens: ‘Wat voel je?’ ‘En waar in je lijf voel je dit?’ Deze vragen hebben een zaadje laten ontkiemen. Nu voelt ze wat ze voelt. Haar eigenwaarde hangt niet meer af van haar uiterlijk en zeker niet meer van de goedkeuring van mannen. Ze kan zich uiten en durft ‘ja’ en ook ‘nee’ te zeggen. Deze benadering is cruciaal voor de opbouw van zelfliefde en zelfvertrouwen.
Nu, na ruim acht maanden is zij weer bij mij terug: een stralende, open en zelfbewuste tiener. Ze kan nu voelen en zich uiten, terwijl ik vóór Fier dacht dat ze autistisch was. Nu accepteert ze mijn ouderschap en wil ze dat het voor ons beide goed is. We kunnen overleggen en verschillen overbruggen. Ik krijg knuffels. Ze kan haar grenzen aangeven en neemt verantwoordelijkheid. Ze is aanwezig met humor en spontaniteit. Ze is geen zwijgend muurbloempje meer. Haar lijf is warm in plaats van onderkoeld. Ze gaat naar school en zet zich in. Er is zowaar een surprise en sinterklaasgedicht geknutseld in plaats van het zoveelste project dat in faalangst sneuvelt. En natuurlijk is er ook nog de puber, die het nu wel welletjes vindt met alle therapie en zich stort in de avonturen van het leven.’
De dochter van Tess zat op een van de behandelgroepen van Fier.
Foto: Diane van de Marel
(Anoniem) je verhaal delen met onze hulpverleners? Klik dan hier om te chatten.
