‘Ik weet nog vaag dat ik van m’n stoel kletterde toen ik het hoorde. Daarna kwam ik in een soort overlevingsstand. Je kijkt als het ware door matglas heen. Ik schijn nog heel rustig mijn oudste dochter Jacqueline te hebben opgebeld en gezegd dat ze naar huis moest komen.
Kan het leven nog mooi zijn nadat je dochter is vermoord? Als je mij dit voor Nadine haar dood zou hebben gevraagd, had ik geantwoord: leg mij er maar naast. Toch was er iets in mij dat door wilde leven. Er is een soort vuur in me ontstaan om haar dood niet voor niets te laten zijn. Ze kon niet tegen onrecht, had een enorme drive om de wereld een klein beetje beter te maken. In haar naam hebben mijn man en ik samen met Jacqueline de Nadine Foundation opgericht en hebben we ons de afgelopen zestien jaar ingezet tegen zinloos geweld en voor dierenwelzijn. Het is een heel groot deel van ons leven geworden, maar dit jaar stoppen we met de stichting om weer meer tijd voor onszelf en familie te hebben. We gaan wel door met het geven van lezingen via onze stichting Herstel in Beeld. Toch voelt het heel vreemd, alsof we opnieuw afscheid nemen. We hebben prachtige dingen georganiseerd en bijzondere momenten beleefd, zoals de Nadine OK Run waaraan zelfs Mark Rutte meedeed. Ook de momenten bij Fier, in gesprek met de meiden daar, koester ik voor altijd in mijn hart. Eén van hen zei tegen me: “Ik besef dat ik een tweede kans heb gekregen die Nadine nooit had”. Dat vond ik zo mooi, dat er een zaadje bij haar was geplant van: ik mag wél door, ik krijg de mogelijkheden om verder te gaan met mijn leven.
Je kunt verzanden in verdriet, maar dat is niets voor mij. Ik heb weleens een lotgenoot horen zeggen dat ze niet wilde dat er bij haar thuis nog gelachen werd. Dat lijkt me verschrikkelijk, voor jezelf maar ook voor anderen. Drie maanden na Nadine haar dood waren Jacqueline en ik kleding aan het uitzoeken in de kamer van Nadine. Ineens kregen we ontzettend de slappe lach. Toen zeiden we al: Nadine lacht nu met ons mee. En zo voelt het nog steeds. Nadine laat me regelmatig weten dat ze meekijkt, meeleeft. Nadine is nooit echt weggegaan.’
Wanda (67) is medeoprichter van de Nadine Foundation, die door de jaren heen veel voor de cliënten van Fier heeft betekend.