‘Overal waar ik ben en ga, is Lars ook. Ik heb deze knuffel gekregen van mijn therapeut. Bij Lars voel ik me heel veilig, soms voelt het ook alsof hij praat. Dan zegt hij bijvoorbeeld: “Het komt wel goed” en dan denk ik zelf ook “misschien komt het inderdaad wel goed vandaag”.
Op mijn twaalfde ben ik verkracht door een jongen op vakantie. Om dat te verwerken kreeg ik hulp, maar toen werd ik vervolgens misbruikt door mijn hulpverlener. Daarna ging het echt niet goed met me en werd ik suïcidaal. Ik ging van crisisopname naar crisisopname en had veel foute contacten.
Toen ik bij Fier terecht kwam dacht ik meteen, dit gaat me wel helpen. Bij Fier zijn ze gespecialiseerd in wat er met me is gebeurd, hier weten ze hoe ze dat aan moeten pakken. Mijn vorige hulpverleners snapten dat niet echt.
‘Wie ben ik zonder mijn problemen?‘
Mijn tijd op de groep bij Fier was best goed, maar in het begin was het wel moeilijk. Ik durfde de verandering in mezelf niet aan te gaan. Want wie ben ik zonder mijn problemen? Zouden mensen dan nog wel oog voor me hebben en om me geven? Ik heb vaak gezegd dat ik weg zou gaan en mijn behandeling zou stoppen. Toch zette ik door.
Daarna heb ik de stap gemaakt naar beschermd wonen. Achteraf gezien was het een te grote stap, en ben ik een aantal keren teruggevallen in ongezonde copingstijlen, zoals automutilatie en het contact met jongens. Ik dacht, ik moet foute mensen om me heen hebben, dat is wat ik ken. Dat is toch een soort veiligheid geworden door de jaren heen. Het is moeilijk los te laten, maar doordat ik er meer over praat, gaat het beter.
Sinds november vorig jaar woon ik in een eigen appartement, ook van Fier. Hier krijg ik iedere dag een halfuur begeleiding en dan komt er iemand langs om te kijken hoe het gaat. Op mezelf wonen is nog wel lastig. Het is eenzaam, ook al is het wel lekker om mijn eigen plekje te hebben. Gelukkig is Lars er altijd!
Voor de toekomst weet ik nog niet wat ik wil en wat ik ga doen. Ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat mijn leven echt probleemvrij gaat zijn. Maar ik probeer positief te blijven. Ik ben van mezelf vaak erg lacherig en gek. Soms zet ik daarmee een masker op, maar echt niet altijd. Ik ben graag zo, ik wil niet alleen maar somber zijn, dan doe ik liever even lekker gek.’
Yuva (20) is cliënt bij Fier.
Herken je je in Yuva’s verhaal? Of wil je ergens anders over praten? Klik dan hier om (anoniem) te chatten met onze hulpleners.
