‘Ik dacht: je wordt van je fiets gerukt in een park en de bosjes ingesleurd. Maar zo ging het bij mij helemaal niet. Dit was een bekende. Dus was het geen verkrachting, toch? Ik stond op en ging gewoon door alsof er niets gebeurd was. Toen ruim twee jaar later mijn toenmalige vriendje me vroeg hoeveel seksuele partners ik had gehad, sprak ik voor het eerst over wat me was aangedaan en ging er een beerput open. Toch bleef ik daarna nog jaren in een soort overlevingsmodus. We hadden een kindje en mijn vriendje had grote schulden. Ik zette de schouders eronder, zorgde dat ik m’n school afmaakte, ging hard aan het werk. Tot ik me ineens heel bewust realiseerde: shit, mijn leven wordt nog steeds door anderen bepaald. Sinds de verkrachting op mijn zestiende was ik de regie kwijtgeraakt en deed ik alleen nog maar wat anderen van me verwachtten. Dit wilde ik niet meer.
Ik besloot mijn eigen dromen weer na te jagen. Ik stelde doelen op en visualiseerde ze op een soort moodboard dat ik ophing op het toilet. Er stond onder andere een vrouw op van een jaar of dertig, lopend over straat in een kokerrok, een blousje en mooie pumps, met een telefoon in haar hand. Dat beeld stond voor mij voor de succesvolle onderneemster die ik wilde worden. Het moodboard hielp me enorm. Ik werd er niet alleen zelf steeds mee geconfronteerd maar ook mijn visite, die er vragen over stelde en ideeën en kansen aandroeg. Mijn hele sociale omgeving begon me te helpen met het realiseren van mijn dromen.
Tijdens de Summerschool van Fier geef ik workshops waarin ik jongeren wil laten stilstaan bij de vraag: wie ben ik en wat wilde ik eigenlijk, vóór mijn trauma? Wat is nou echt míjn droom? Ook gaan we aan de slag met het visualiseren van die dromen. Maar ik begin altijd met het delen van mijn eigen verhaal. Dat ik verkracht ben, een abortus heb ondergaan, tienermoeder was en straatarm. Dat ik PTSS heb met angstaanvallen. Maar óók dat ik nu een eigen bedrijf heb, een koophuis aan het water en dat ik écht plezier heb in wat ik doe. Dat mijn zelfvertrouwen is gegroeid en de angstaanvallen daardoor ook veel minder zijn geworden. Je trauma hoeft niet de rest van je leven te bepalen. Het allerbelangrijkste is dat je doet wat jij écht wilt. Dan heb je gas. Dan kun je groeien.’
Judith (33) geeft al drie zomers lang workshops tijdens de Summerschool van Fier.
